Wiersze (II)

Z pięknej płóciennej teczki wyciągnął mi się wiersz (teczkę zresztą dała mi kiedyś tam K., z przeznaczeniem na wiersze właśnie; i to jest chyba najładniejsze, co z tych poezyjek pozostało, choć teraz jest to raczej ekskluzywny kosz na poezjopodobne śmieci, których się nijak nie może, nie ma się siły zrecyklingować). No, dość o tym: to było takie tandetne captatio benevolentiae, teraz wiersz - jakoś tak wyszło, że na wierzchu leżał Esej podróżny; było to co prawda pisanie inspirowane pomnikami Lenina na Krymie, niemniej jednak trzeba sobie powiedzieć, że jak na dziś, to mogło się przetasować gorzej:

I skądże ta ziemista cera, towarzyszu?

Spod zeschniętej na policzkach skóry

jak kamienie spod zoranej niwy

kanty szczęk zaciśniętych sterczą wam niemiło.

Kudły w brodzie zlepione, pomięte,

zmarszczki przecinają wam czoło, spękaną skałę.

I te oczy jakieś takie bez cienia poblasku...

Cóż wam, towarzyszu? Wszak świeżego powietrza

macie tu pod dostatkiem

- sosny aż się pławią w żywicy,

poranna bryza aż ciężka od ochotności,

figlarne liście palmowe cieniem darzą rezolutnym

i kojącym zarazem. A wy siedzicie tak i siedzicie

na tej jednej ławce w chmurnym zamyśleniu,

książkę założyliście palcem i dzierżycie niepłodną.

Sprytnieście się skryli - w najodleglejszym kącie parku,

pod ażurowym balkonem, na który, 

jak wolno mniemać, rzadko kto i rzadko kiedy wychodzi.

Cóż wam, towarzyszu? Nadzieja was ostawiła?

Melancholia owładnęła? Ja znam, o nadzieję ciężko,

gdy jeden brudny koc stać musi za za mur wysoki, wielce obronny.

A i melancholia czyha w bliskości,

gdy blachy nie stanie nawet na wstydu pokrycie.

Nierozważnie ktoś to wydumał: świat cały to wąska,

wyboista steczka, znikąd-donikąd, i urwisko,

i bałwany przyboju zwełnione, hen, w przepaściach...

Coraz rzadziej wychodzicie na brzeg, by spojrzeć w morze,

by jednym skinieniem brwi odprawić wraże korabie

za najdalszy pohańbienia horyzont. Potem, bywa, okręcicie się,

spojrzycie nad nieuważną czeredą pielgrzymią w przyszłość zasnutą.

Silne, bezczynne kułaki drzemią wam w kieszeniach,

połami płaszcza przemokły wiatr-swawolnik pomiata.

I czasem tylko, gdy o zaranku skrzeczące surmy, werble charczące

wzywają wszystko, co żyje, ku gwiazdom,

pod marmurowymi szponami kiełkują wam pioruny.